LUC PIRON IN H8x12
Luc Piron
BEI MIR UMS ECK
LE CONTREBANDIER D'IMAGES
11 - 25 maart 2018
OPEN:
vrijdag, zaterdag & zondag: 14u - 19u
VERNISSAGE:
zondag 11 maart 2018: 15u - 19u
Bei mir ums Eck
Wie interessante dingen wil zien gaat het vaak ver zoeken, liefst aan de andere kant van de wereld. Maar open je ogen en kijk hoeveel verrassends er te ontdekken valt in je eigen buurt, gewoon achter de hoek. Dat is wat Luc Piron ons lijkt te willen zeggen.
Met de reeks ‘Bei mir ums Eck’ toont hij zich weer een meester-observator van het dagdagelijkse. Hij kijkt naar dezelfde wereld als jij en ik, maar toont ons die op een andere manier. Is het zijn talent voor haast kinderlijke nieuwsgierigheid en verwondering? Is het de milde ironie waarin steeds meer liefde en mededogen voelbaar is?
In deze reeks neemt Luc P ons als het ware bij de hand om net even verder en beter te kijken dan we gewoon zijn. Naar die bocht in de weg waarachter een cypres opstijgt als een dikke rookpluim. Naar de apenboom die prachtig-parmantig de wacht houdt voor het nette witte vakantiehuisje, als een hond bij zijn baasje. Naar het houten bloemenhuisje in de stralende zon dat je met de melancholische fierheid van een te zwaar opgemaakte dame lijkt aan te kijken. Of naar de haag die nog een muur nodig had om helemaal haag en dus afscheiding te kunnen zijn, maar niet kan vermijden dat het huis er nog net bovenuit komt piepen…
Met deze kunstenaar is het goed toeven in je eigen buurt.
Lies Daenen
19 01 18
Le Contrebandier d’Images (Grens)
Dit jongste fotoproject van Luc Piron heette oorspronkelijk ‘Grens’. Waarmee hij ons even op het verkeerde, want al te ernstige been zette. Een ‘contrebandier d’images’ (smokkelaar van beelden) steelt schalks door de ogen van de lens, met een knipoog die meteen de sfeer zet.
De grens is deze keer het alibi voor de immer nieuwsgierige en alerte wandelaar die Luc Piron is. De grens fungeert als afbakening, als nulpunt én referentiepunt, zowel van de identiteit van dit kleine land als van deze fotografische reeks. De smokkelaar van beelden verkent de grens vrij, naar eigen goeddunken en laat zich simpelweg leiden door waar zijn oog op valt. Vandaar evenveel simpele, toevallige plekken als iconische locaties met ansichtkaart-waarde, zoals grensgebouwen die er verlaten bij liggen. Stille getuigen van een ooit beducht controle-apparaat.
In de selectief-toevallig gekozen diversiteit van beelden heeft de grenspaal toch iets van een hoofdpersonage in een beeldverhaal. De paal duikt in de reeks te pas en te onpas op als een soort anachronisme. Het fallus-vormige mini-monument heeft iets knullig-statigs, potsierlijk-ernstigs. Het lijkt de laatste getuige van een nostalgisch patriottisme, uit een tijd dat die woorden nog anders kleurden…
Daarnaast tal van kleurrijke figuranten. Geen grote monumenten, maar kleine eigenaardigheden, zoals twee broederlijk naast elkaar opgestelde toiletten en een verdwaalde giraf in een keurige tuin, verraden het eigenzinnige gevoel voor folklore van de grensbewoner. Of de boerderij inclusief tractor en koe als een miniatuur-zelfbouwpakket onder de immense brug. Metaforen voor de absurde schoonheid van het nietige leven?
Let ook op de straat- en gemeentenamen die geen twijfel laten bestaan over de landelijke herkomst van onze kontreien en nog minder over het gevoel voor humor van de kunstenaar. Met opmerkzame, frisse, vaak geamuseerde blik – niet wetend wat komt maar altijd klaar om scherp te stellen - weet hij ons telkens weer mee te nemen op zijn stappen.
Le Contrebandier d’Images is weer een parel van een reeks, uitgewerkt in het typische, licht vergrijsde en versoberde coloriet en met de technische helderheid die de fotoreeksen van Luc Piron hun eigen karakter geven.
Lies Daenen
19 01 18
Luc Piron – Over Fotografie
De voorbije 45 jaar exploreerde beeldend kunstenaar Luc Piron in opeenvolgende periodes verschillende thema’s, waarvoor hij telkens een ander medium durfde te hanteren. Gevolg is dat zijn werk vormelijk en inhoudelijk op het eerste zicht eclectisch aandoet. Hij neemt persoonlijke ervaringen, emoties en herinneringen als vertrekpunt van zijn werk. Periodes van rust en rusteloosheid, veranderlijkheid en turbulentie schemeren dan ook steeds in het werk door. Leven en werk sluit in die zin dicht bij elkaar aan. De kunstenaar blijft ten allen tijde trouw aan zichzelf. Hij hoeft daarbij nooit op zoek te gaan naar zijn onderwerpen, zijn onderwerpen komen eerder naar hem toe. Ondanks het grillig parcours zijn er diverse rode draden, die het gehele oeuvre verbinden.
Een terugkerend thema in zijn werk is ongetwijfeld de weergave van het landschap. Na zijn verhuis naar het landelijke Tielt-Winge (in 1979) verwerkt Luc Piron vanaf 1984 tien jaar lang indrukken van omgevende landschappen in talrijke schetsen, collages en schilderijen. Onderzoek naar de essentie van vorm, compositie en kleurgebruik leidt geleidelijk tot de steeds verdere abstrahering in zijn werk.
Vanaf 2002 (Figurenfeld – Eichstätt - Duitsland) kiest de kunstenaar resoluut voor het medium experimentele digitale fotografie, hij noemt dit liever: ‘Foto-grafiek’, waardoor de figuratie terugkeert in zijn werk. Zijn aanhoudende focus op het effect van vorm, compositie en kleur brengt in zijn foto’s opnieuw een graad van abstrahering.
In zijn opeenvolgende fotoreeksen reflecteert hij over de identiteit van de typisch Vlaamse suburbia en specifiek over het Vlaamse verkavelde landschap met zijn typische hokjesarchitectuur of ‘shelters’ en baksteencultuur.
Luc Piron toont een Vlaams identiteitsbesef zonder kritiek of aanklacht. Zijn foto’s van kneuterige villa’s met kort getrimde hagen en gazons zijn geen protest tegen de lelijkheid die er van uit gaat, maar getuigen van een aanvaarding en zelfs van een soort voorliefde hiervoor. Ook al zijn de onderwerpen troosteloos, toch weten de vormelijke aspecten van het beeld (de scherp gestelde symmetrische of asymmetrische compositie, het kleurgebruik) de toeschouwer te verleiden en empathie voor het onderwerp op te roepen. Overtuigend brengt hij zo de schoonheid die schuil kan gaan achter de lelijkheid van de hokjesarchitectuur of ‘shelters’ naar de voorgrond.
In zijn recente fotoreeksen benadert hij opnieuw dit Vlaamse landschap, maar het toeval krijgt een grotere plek in zijn werk toegewezen. Luc Piron onderzoekt de identiteit van de Vlaamse plattelandsregio door er zich dit keer met de auto doorheen te verplaatsen volgens een vooraf bepaald parcours en tijdschema. Zich houdend aan dit schema stelt de kunstenaar zich overigens volledig bloot aan het toeval. Hij fotografeert wat hij op die punten toevallig ‘vindt’. Hij gaat nooit op zoek naar iets specifieks, maar laat zich steeds volledig verrassen door wat er toevallig aanwezig is.
De fotoreeks ‘Home – Mont-Ventoux’(2015) toont foto’s van de vier dagen durende autotrip langs (Franse) N- en D-wegen van zijn huis naar de Provence waarbij hij om de 30 km is gestopt om foto’s te maken van deze plek.
De fotoreeks ‘Belgicisme - Bei mir ums Eck’(2016-2017) brengt foto’s van het Hageland, zijn directe leefomgeving. Luc Piron volgde zes toeristische GPS routes en maakte om de 5 km foto’s van de plaats waar hij terechtkwam.
Voor ‘Le contrebandier d’images’ (Grens - 2015-2017) - (de smokkelaar van beelden), verplaatste hij zich langsheen de Belgische grens om dit gebied in beeld te brengen. Zijn foto’s maakte hij op de 174 ingegeven GPS punten, vertrekkende van het Zwin (Knokke-Cadzand) tot in Bray Dunes- De Panne.
Uit de resem foto’s die uit deze reizen voortkwam, selecteerde Luc Piron een spannende reeks beelden, die hij nadien digitaal bewerkte tot een bevredigend esthetisch punt.
Vele fotografen gaan op reis om regio’s of grensgebieden in beeld te brengen. Het bijzondere is, dat elk goede fotograaf andere elementen uitlicht of naar voor brengt.
Wat typeert het weergegeven landschap? Elke foto vertelt een verhaal dat de toeschouwer zelf kan invullen. De opeenvolgende beelden samen maken dan weer een ander verhaal los. De drie reeksen vertellen ons iets over hoe de mens zich verhoudt tot zijn omgeving. Over het soort grenzen die diezelfde mens overal inzet om zijn eigen ruimte of zijn vrijheid te garanderen. Luc Piron licht als het ware sporen van menselijke invloed op het landschap uit. Het werk gaat in ruime mate over die verhouding natuur/cultuurlandschap. Mensen zetten de natuur naar hun hand. Ze snoeien in het landschap.
Terwijl het fotowerk sterk over de dominante attitude van de mens tegenover zijn omgeving gaat, is het opvallend dat er quasi geen mensen in zijn beelden worden weergegeven.
Men merkt op dat Luc Piron dezelfde onderwerpen voor de foto’s koos zoals in zijn etsen uit de jaren 70: een muur, een huis, een tuin…maar zonder figuren. ‘Misschien zijn het wel jeugdherinneringen die de keuze voor een bepaald beeld meebepalen’, oppert de kunstenaar zelf. Zijn kunstpraktijk functioneert als ervarings- en reflectieplatform om van alles te ontdekken over zijn leefomgeving, maar ook over zichzelf.
Isabelle De Baets
01 02 18